nee, JIJ trekt volle zalen...

Lieve Cake,

Zoals je ziet heb ik een speciale blog aangemaakt voor jou! Ik dacht dat vindt je vast niet erg en de titel is ook zo geinig: Lieve(r) Cake.

(voor mensen die nu verkeerd zitten en mijn andere blog zoeken om die broodnodig te lezen klik hier)

Om antwoord te geven op jouw blog (ik heb genoten!) ben ik ook in mijn verleden gaan graven en tegelijkertijd mezelf gaan afvragen wat de voorwaarden zijn voor die '15 minutes of fame'... Ik kan wel wat momentjes bedenken maar het probleem is dat ik waarschijnlijk de enige ben die ze nog weet. Het is, neem ik aan, een voorwaarden dat anderen ze ook nog weten, want anders heb je geen fame, toch Cake. Publiek heeft niets te maken met 'en public' en tegelijkertijd ook weer wel. Moeilijk.

Zeker weet ik dat 'de most imbarrassing moment' en de '15 minutes of fame' iets met elkaar te maken hebben. Onsterfelijk word je tegenwoordig op youtube en facebook. Zo herinner ik me een filmpje van een Engelse jongen die een poging deed schrikdraad aan te raken, hilarisch en in 1 klap zijn zijn 15 minutes opgebruikt. Of een conservator van het Maritiem Museum te Rotterdam die een stukje ging varen... Nou kijk eens bij 1.34 minuten... Bye bye imago and hello Fame!

Mijn jurkjes moment (zie blog: kansloos) staat niet op de gevoelige plaat en zo heb ik er meer, nooit vastgelegde momenten die als volksvermaak prima zijn maar voor mij wat minder. Net als jij heb ik oliedomme, oncharmante en hakken brekende capriolen in mijn archief zitten. Daarnaast heb ik een repertoire net niet stoere momenten; deze is de meest erge: een avond in de Oude Haven waar ik het lumineuze idee kreeg om te gaan varen met windkracht 9. Ik had een klein sleepbootje (opduwer) met een 1 cilinder motortje uit 1923 die deze storm 100% zeker niet aan kon. Ik wilde indruk maken op een jongen waar ik verliefd op was, dus wij tegen alle regels in zo hup de Maas op. Je denkt vast: wat levensgevaarlijk en ontzettend dom! Nou dat bedacht ik me ook wel, onder de Erasmusbrug. Bij de Veerhaven gaf ik me gewonnen en zijn we van boord gegaan. Het bootje heb ik daar achtergelaten en met die jongen is het nooit echt wat geworden. Achteraf gezien was het spelen met de dood, waarom? Geen idee... In eerdere blogs vertel jij over hoe de dood er echt uitziet. De grens tussen leven en dood heeft niets te maken met windkracht 9 en mooie mannen en toch gaf mij die avond een kick: ik leef! Kijk dan! Kom maar op dan, je krijgt mij niet klein!

Vroeger wilde ik beroemd en onsterfelijk (of boer) worden. Ik was dol op de verhalen van Napoleon en vond het echt niet hoog gegrepen toendertijd. Veroveraar, dat was pas een beroep! Lullig dat ik in mijn puberteit mijn toekomst heb moeten bijstellen om er uiteindelijk achter te komen dat er maar 2 zekerheden zijn in dit leven: death and taxes. Onsterfelijk worden is maar voor een paar geflipte kunstenaars, musici en dictators weggelegd.

Waarom willen wij eigenlijk beroemd worden, al is het voor 15 minuten? Hebben we pas echt geleefd als we herinnerd worden? Omdat de dood zo eindig is? Ik denk van wel, gewild en ongewild onsterfelijk worden, denk jij van niet Cake?
Terwijl ik daar over mijmer komt die ene mevrouw weer boven drijven (dat klinkt een beetje lullig...), die de dood tegenkwam in een waterbassin van een hotel. Het is de hele wereld overgegaan, jammer dat ik haar naam niet weet. Het is eigenlijk net niet beroemd zijn, zo zonder naam. Net geen fame en toch vind ik het mooi. De dood als een mysterie, een begin van een verhaal over het niet te vermijden einde. Fame als doodskist want je leeft immers voort, als je herinnerd wordt.

Eergisteren was ik op een inspiratie-avond met verschillende sprekers. Ik hoorde iemand zeggen dat als ze had geweten wat ze nu wist, ze er nooit aan begonnen was. Dat vond ik stom Cake.
Als iemand mij zou vragen: 'als je het allemaal over zou mogen doen, zou je het dan anders doen?' Zeg ik: nee! Ik zou het precies zo doen. Ik zou mijn zoektocht naar het leven met zijn onlosmakelijke dood samen met mijn blamages en tekortkomingen, fantasieën en agressie en mijn eindeloze verliefdheid op de verkeerde mannen, precies weer zo afleggen. Trots? Nee, niet vaak. Uniek? Ja, dat zeker en dat is iets om trots op te zijn.

Waar ben jij eigenlijk trots op Cake en zou jij je leven over willen doen?

In afwachting van jouw antwoord, verblijf ik, aan wal, lekker binnen met de kachel op 20.5 graden... Heerlijk, ik leef.

Je leeft als je herinnerd wordt, met of zonder '15 minutes of Fame' bij deze:

R, H, T, PvdW, J, Pxx, JB en R 

In Memoriam

KANSLOoS

Lieve Cake,

Als reactie op jouw blog had ik wilde plannen en mooie zinnen in gedachten. Het zou moeten gaan over Vorm, inhoud en.... FUNCTIE. Daarnaast lees ik in mijn aantekeningen ook iets over de beperkingen (je laatste blog aan mij eindigt met 'je kan niet alles hebben, of toch wel'). Je kent mijn motto: 'Als alles kan, kan niets' en ik wilde dus intelligente dingen zeggen over de schoonheid van de beperking. Helaas Cake, ben ik niet in goede doen... Om eerlijk te zeggen ben ik brakker dan brak, want deze Studio H had gister een, door ons zo veel besproken, netwerkborrel. Als Studio H. dan haar avondeten overslaat en aan de wijn gaat, kan het gebeuren dat ik ergens rond 02.30 zingend ben gespot, al fietsend over de Straatweg, richting huis. Kansloos dus.

Vanmorgen Cake, werd ik wakker (en hoe...) met het nieuws van een gevonden vrouwenlichaam in een waterbassin van een hotel ergens in de USA, de radio sprong aan net toen een dame vertelde over de weeige zoete smaak van het water en dat het water de afgelopen dagen een afwijkende kleur had. Dat deed mij goed, ik stond binnen 1 seconde naast mijn bed en binnen 3 seconden stond ik boven de wc. Goedemorgen donderdag!!
In de badkamer aangekomen wierp ik en blik op mezelf en dacht ach, alles is relatief: everybody gets his 15 minutes of fame, zonodig post-mortem. Mijn 15 minuten waren hopelijk niet gisteravond, want die waren niet om over naar huis te schrijven.

Omdat ik vandaag niets echt serieus kan schrijven Cake, maar ik toch iets wil zeggen over vorm, inhoud en functie wil ik dit verhaal met je delen: the rocky road van een zzp'er op weg naar een netwerkborrel. Kansloos, geloof me.

Naar aanleiding van een goed gedraaide maand wilde ik mezelf trakteren op een nieuwe outfit. Ik had op de site van de bijenkorf een prachtige jurkje gezien. Beeldschoon! Een zomer ding die samen met een legging van hetzelfde merk de perfecte combi zouden kunnen vormen. Ik was ondanks de prijs meteen verliefd (de KLIK) en zag mijzelf al lopen, omhuld door mijn nieuwe liefde. Dat het niet zo had mogen zijn begon al in een vroeg stadium, voordat ik uberhaupt iets had gekocht.
Om mijn winkelmandje af te rekenen koos ik voor mijn creditcard, dat was handig dacht ik, totdat ik drie keer de verkeerde pincode intoetste. Huppa, kaart geblokkeerd! Maar Cake, ik ben niet zo makkelijk te demotiveren, ik heb meerdere rekeningen en pasjes. Ondanks een kleine alarmbel vaag op de achtergrond, begon ik de bestelprocedure opnieuw. Gek genoeg was de maat de ik wilde niet meer voorradig.... Shit.... Ook hier werd ik niet door beinvloed, dan maar een maat kleiner, 'misschien past ie wel' dacht ik.
Nu gebeurde het volgende, toen ik klaar was met bestellen keek ik nog 1 keer op de site en tot mijn verbazing zag ik dat dat mijn maat weer te krijgen was. Wel Godverdegodver, als het universum mij toen iets heeft willen duidelijk maken: tip voor de volgende keer: sla gewoon met een hamer op mijn hoofd aub! Je voelt hem al aankomen Cake, ik heb dat jurkje ook maar besteld, want tja je moet wat. Gister kwam de post (ik zal je de details besparen want de bezorging liep ook niet vlekkeloos) met 2 pakketjes met inhoud: 2 identieke jurkjes in maat S en M en jawel 2 leggings. Ik hoor je denken: huh? Nou dat dacht ik ook. Maar we zijn er nog niet. Maat S zat als gegegoten en ik was zo blij als een kind, maar waar ik verder niet over nadacht was:
A) het zou -4 worden die avond
B) een dun zijden zomerjurkje is niet handig als het vriest
C) zijden geeft niet mee

Toen ik buiten mijn fiets wilde pakken drongen A en B tot mij door, maar Cake, jij weet ook 'no pain no gain', dus ik zeg hardop tegen mezelf: 'niet zeiken Houtzager, het is maar kou'. Ik stap op de fiets en op dat moment had ik moeten begrijpen dat het universum mij echt iets wilde vertellen... C resulteerde in een diepe scheur in een al niet te lang jurkje.

Wat denk je Cake, zou ik verstandig zijn? Nee joh, tuurlijk niet! Ik was verliefd. ik ben naar boven gegaan om jurkje nummer 1 om te wisselen met jurkje nummer 2! Logisch toch? Koppige kansloze kleuter die ik ben. Jurkje nummer 2 sjorde ik op, tot boven mijn billen zodat ik in een legging naar de netwerkborrel ben gefietst, dit is op zichzelf is al niet charmant, maar dat kon me niets schelen. Het begin van het einde dus.

Daar aangekomen had ik het lumieuze idee om in een donker hoekje dat zijden stukje stof weer op zijn plaats te trekken was het niet dat ik tegelijk aankwam met een paar andere zzp'ers die mij vriendelijk begroetten. Tot overmaat van ramp gingen ze ook nog op mij wachten bij de deur. In lichte paniek bedacht ik me dat ik serieus niet mijn jas uit kon doen, dat zou een blamage zijn Cake. Dus al lopend naar de deur probeerde ik het niet meegevende zijden jurkje naar beneden te trekken, dit ging, maar je wil niet weten hoe, kreeg wat vreemde blikken, logisch, maar dat was niet het ergste. Eenmaal binnen kleurde mijn hippe jurkje prachtig bij mijn blauwe handen en voeten (want pumps stonden er zo mooi onder...).

Jij begrijpt dat mijn voorgenomen: 'ik drink alleen maar koffie' al heel snel in de prullenbak verdween, Chardonnay smaakt nu eenmaal beter als je al een kansloze start hebt gemaakt. Te veel Chardonnay maakte het verhaal compleet en zorgte voor wat verstandsverlies, dus wat doe dan? Precies! Met een clubje de kroeg in.
Vrouwen boven de 35 zijn al niet charmant als ze teveel gezopen hebben, maar vrouwen in een zomerjurkje die teveel gezopen hebben is gewoon in en in triest.

Zo zie je maar: Vorm versus inhoud versus functie. Wat ik ervan geleerd heb? We gaan het meemaken, vrijdag mag ik weer....

Veel liefs Van deze halve Studio H.

ps. Ik beloof plechtig dat mijn volgende blog aan jou inhoud zal hebben, maar tot die tijd zou ik van jou willen weten: wat is jou embarrassing moment geweest? Heb jij ook zo een kansloze kleuter in je?

Maar het oog wil ook wat

Beste Cake,

Bedankt voor je snelle reactie en voor je visie. Het geeft mij een nieuwe kijk Cake en dat geeft nieuwe inzichten. (lees Cake's blog)

Voor dat ik antwoord ga geven op je vragen, wil ik nog iets toevoegen aan het 'vorm versus inhoud verhaal' en een nuance aanbrengen op het zakelijke netwerkgebeuren.

Vorm versus inhoud,
Wij mensen, dus ook jij Cake, houden van vorm, wij zijn visueel ingesteld. Wij kijken eerst naar de verpakking en vaak maken onze ogen de keuze al voordat we ons over de inhoud buigen. Kijk eens om je heen: supermarkten liggen vol met mooie verpakkingen gevuld met waardeloze inhoud.
Daarnaast willen we ook graag geloven, dat zei ik al in mijn andere blog, we willen maar al te graag horen dat het goed, gezond, lekker, verantwoord, pedagogisch aantrekkelijk, enz is. Maar we zijn niet gek... We worden kritischer naarmate we een paar keer tegen dezelfde steen zijn aangelopen. Een mens leert zijn hele leven door en leren doe je door fouten te maken.
De uitdrukking 'het oog wil ook wat' vind ik af doen aan de kracht, onze ogen bepalen veel meer dan die uitdrukking doet vermoeden.
Terug naar de netwerkborrel en de gebakken lucht. Geloof me Cake, dat het wel mee valt. Natuurlijk lopen er ondernemers rond (zowel man als vrouw) die zichzelf willen promoten d.m.v mooie praatjes en een sexy uiterlijk om zo hun gebakken lucht aan de man te brengen. Zij weten dat de zintuigen geprikkeld worden door vorm en reclamepraat. Helaas voor hun, praatjes vullen geen gaatjes en er lopen op netwerkborrels ook andere ondernemers rond die (zoals jij al zegt) zich zeer bewust zijn van het spel. Al lijkt dat soms niet zo, de inhoud wint, als het om zaken doen gaat. De uitzonderingen bevestigen de regel.

Tietenzwaai,
 Ik ben me bewust van de macht van 'vrouw zijn', maar met mijn tieten zwaaien doe ik niet, dit past niet bij de inhoud van mijn verhaal en ook niet bij mijn inhoud. Los daarvan heb ik niet veel tiet om mee te zwaaien, je kan niet alles hebben, zullen we maar zeggen. Wel kan ik enorme lol hebben om vrouwen die ik het wel zie doen. God o God wat zegt dat veel over de inhoud en dat weten mijn mannelijke collega's ook!
Ogen zijn de vensters van de ziel en als je goed kijkt zie je de kern en de doelen. Ondanks de dubbele agenda's en de wil om te geloven, weten de doorgewinterde ondernemers als geen ander vorm van inhoud te scheiden.

Met mijn billen bloot?
Vorm en inhoud zouden op elkaar afgestemd moeten zijn, in balans, dat heb jij mooi verwoord in jouw blog. Ik als ondernemer zet vaak een te harde vorm neer om op die manier mijn kwetsbaarheid te beschermen, los van de zakelijke inhoud. Want als we als mens maakbaar zijn, zijn we ook breekbaar. Ik ben niet van staal Cake, alles behalve. Ik heb ook een verleden met harde leerlessen gehad. Ondanks dat je groeit en leert van fouten maken, (denk aan de vaak gequote 'What doesn't kill you makes you stronger') ontstaan er littekens. Daar weet jij alles van... Letterlijk....

Zakelijk gezien ben ik gebroken geweest, dusdanig, dat ik emotioneel ook brak. Ik wil niet overdrijven hoor, zeker niet in bijzijn van jou. Er kwam geen IC aan te pas. Het was alleen hartzeer, het gevoel totaal waardeloos te zijn en de bewustwording van mijn eigen breekbaarheid. Voor mij was het de druppel in het rijtje 'weer een illusie armer'. Ik heb het er vandaag nog met een zakelijk contact (wild vreemde) over gehad, eigenlijk voor het eerst vanuit mijn emotie.

In het kort: een zelfvoorzienende boerderij in Frankrijk, met veel land, boomgaarden, beesten, een bron en een echt meertje. Door naïviteit en verkeerde keuzes moesten we na drie en een half jaar afscheid nemen. Zo hard gewerkt, zoveel geïnvesteerd (ook door anderen), alles wat wij hadden gegeven. Boem weg. De fouten waren onomkeerbaar, helaas pindakaas. Berooid kwamen we met busje met spullen, twee kinderen en één hond terug. Geen huis en geen geld, overleven dus. Via vrienden zijn we aan woonruimte gekomen (6 x verhuist in anderhalf jaar) en verdienden in het begin een paar 100 euro per maand door spulletjes van de kringloop op te knappen en te verkopen. Het heeft me drie jaar gekost om, al wonden likkend, weer mijn kracht te vinden, om in mezelf te geloven. Het is gelukt, het is niet meer fragiel, het kan wel, zonder hulp. Ben ik er sterker door geworden? Ja dat durf ik nu wel te zeggen. Als je breekbaar bent ben je per definitie, ook maakbaar, dat is het mooie aan mens-zijn. Heb ik er van geleerd? JA, volmondig JA.

What makes me horny?
Terug naar de vorm en inhoud :-)
Of is er iets anders wat een rol speelt? Ja en ik noem dat 'de klik'.
Goed contact ontstaat door een klik, je kent het vast wel Cake, in een micro-seconde weet je het: je kijkt voorbij de vorm direct in de ziel en je weet dat het goed is. Die klik kan je ook zakelijk hebben, (figuurlijk dus) zoals vandaag. Ik zat ik in een vergadering met nieuwe gezichten en boem, KLIK, je ziet dat er een aansluiting is, een vruchtbare samenwerking, in een micro-seconde. Dit zie je door diezelfde ogen die jou bedriegen als het om boodschappen doen gaat, dit door diezelfde ziel die soms een leugen wil horen omdat je het zo graag wilt geloven.

This is what makes me horny and itch... De klik in de micro-seconde: aansluiting, inspiratie, samenwerking, nieuwe ideeën, energie, enthousiasme, zonder opsmuk.

Over of je een klik hebt met mensen is veel onderzoek gedaan. Ik las laatst een grappige. Je kan weten of iemand bij je past door het stellen van deze drie vragen:

- Hou je van horrorfilms?
- Ben je ooit alleen op vakantie geweest?
- Heb je ooit alles achter je gelaten en om opnieuw te beginnen of zou je dat ooit serieus overwegen?

Om te kijken of wij een klik hebben, zijn dit mijn nieuwe vragen aan jou.

Bij deze alvast mijn antwoorden:

- Nee, na het zien van Stephan King's 'IT' heb ik jaren nachtmerries gehad, al intrigeert het me wel....
- Ja een aantal keer, elke keer liep uit op een drama...
- Ja dat heb ik net vertelt en ja ik zou het weer doen, maar dan anders.

Tot schrijfs.... Liefs,

Studio H.

Where did the real people go?

Hier volgt mijn antwoord op de blog van Cake indien voorradig: www.cakeindienvoorradig.blogspot.com  
Beste Cake,
(Ik tutoyeer, dat kan toch wel, we volgen elkaar al zo lang)

Wat mooi gezegd: The inner beauty of an empty skull (zie cake's blog klik hier). Opzoek naar echte mensen, met inhoud en karakter.... 
Maar Cake stay awake, het spel bestaat omdat het spel gespeeld wordt en sterker nog, velen willen het zo spelen, want dat leren we van elkaar. Over dat leren van elkaar zou ik het met jou willen hebben. Groepsdynamica in ondernemersland en over stijl of geen stijl, zoals je wilt.

Jij weet als geen ander dat wij mensen bestaan omdat er andere mensen ons bestaansrecht geven. In een eerdere blog heb ik er al iets over geschreven. De 'je pense donc je suis' gaat in mijn ogen niet op. Je bestaat omdat een ander dat bevestigt en dat principe zit diep in ons...
Wat daar uit voort vloeit is dat wij mensen graag willen geloven. Geloven in God, in de reclame van droge billetjes, in het lot, in astrologie, in die aardige man van de supermarktreclame. Wij willen graag horen wat goed is en wat niet goed is. Als schapen kruipen we langs schappen met zooi, voorbestemd om precies te doen wat de ander ook doet: dat geeft ons veiligheid, overleven doe je namelijk door veilig te zijn. Jij Cake, bent expert in overleven. Jij bent 'aan de andere kant van het lijntje' geweest en jij weet dat eenzaamheid mensonwaardig, onveilig en naakt is.


Nu besluit iemand dat hij als ondernemer verder gaat: als zzp'er. Helemaal alleen dus. Vol goede moed en geloof in zichzelf en zijn product gaat hij op pad, maar dit pad is alles behalve veilig. Want wie zegt dat als hij goed in cake bakken is, dat dat ook daadwerkelijk brood op de plank brengt? 
Inderdaad, goed gezien Cake: 'WIE ZEGT', daar is die ander weer....  

Veel ondernemers gaan opzoek naar anderen met een gemeenschappelijke deler....: de zzp'er dus! Opzoek naar opdrachten, kennis en bevestiging groeperen ze weelderig en vormen clubjes. Succesvolle ondernemers en starters door elkaar, want alleen is maar alleen. Elke dag kan je naar zo een clubjes-bijeenkomst, Hoe leuk is dat?
Als je veel mensen bijeen stopt gaan ze op elkaar lijken, ze gaan elkaar nadoen. Diegene die zichzelf succesvol weten neer te zetten krijgt volgers en via de kunst van het afkijken, gaan anderen zichzelf ook zo presenteren. 
Want wie claimt succesvol te zijn, wordt ook zo bekeken en dat leidt weer tot succes...  En dat willen we allemaal: succesvol zijn en volgers hebben die vol bewondering het succes beamen. Het spel is geboren!
Het gaat er dus niet meer om of jij in jezelf gelooft, maar om of jij de ander kan overtuigen van het feit dat jij in jezelf gelooft.... En dan zijn we in de kern van het spel aangekomen. Volg jij het nog Cake?


Terug naar de vraag: Waar zijn de echte mensen naar toe? Mensen met stijl? Ze zijn er wel, achter de maskers, achter de leegte, deep down. Maar ze durven niet echt kwetsbaar te zijn, hun stijl is aangepast zodat ze mooi in het geheel passen. Lekker veilig.

Heb jij een eigen stijl Cake? Ik wel, geen chique stijl, geen aandachtgeile stijl, een beetje baldadig ben ik, ik daag mensen uit, pesten heette dat, voordat ik ondernemer werd. Daarmee zet ik mezelf neer, dat heb ik mezelf aangeleerd, want als mensen je bij voorbaat niet mogen dan val je altijd mee in het echt. Ik vind dat geestig maar ik ben dan ook maar een plaatjesmaker, creatief met digitaal papier. Ik maak mooie plaatjes voor websites en heb geen behoefte om te zeggen dat ik dat beter doe dan anderen, dat vind ik namelijk geen stijl (heb ik het nou toch gezegd?)

Stijl maakt het onderscheid, Cake, dat weet jij. Een eigen stijl vult the empty skull. Weg met de quotes van anderen (ik heb trouwens nooit begrepen dat je dat nodig schijnt te hebben om te geloven in jezelf) en:

Weg met de folders over goed ondernemerschap! 
Weg met de vistaprint-visitekaartjes!
Weg met de tandartslach en de populair-wetenschappelijke peptalks! 
Weg met Uggs!
Weg met de maakbare mens! 

Heb ik dan geen masker? Zeker wel en als je perse wilt weten welke stijl mijn masker heeft? Eenmalig hier het antwoord, als ik dan toch moet kiezen: klik hier

Wat is jouw stijl Cake? Jij bent weer heel en functionerend gemaakt in een ziekenhuis, is de mens maakbaar, Cake?

Ik ben benieuwd naar je antwoord, tot snel en liefs,

Studio H.